เรื่องปัญหาครอบครัว มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคน แต่ละบ้าน แต่ละรูปแบบกันออกไป
ผมไม่ได้มีเจตนาจะเอาเรื่องภายในครอบครัวผม มานินทาเผยแพร่แก่บุคคลสาธารณทั่วไป
แต่ผมรู้สึกอึดอัดและทุกข์ใจพอสมควรครับ จะหาคนที่ปรึกษาที่พึ่ง เราก็ไม่รู้จะไปพูดกับใครดี
พ่อกับแม่ผมทะเลาะกันครับ ในตอนแรก ๆ ผมก็คิดว่าทะเลาะกันแบบทั่ว ๆ ไป
คือ งอนกันเล็กน้อย ๆ นิดหน่อย ๆ แต่ตั้งแต่ผมรู้เรื่องรู้ราวมาตอนนี้ ปรากฎว่า นานมากเลยครับ
ที่พ่อกับแม่ทะเลาะและไม่ค่อยได้คุย ไม่ค่อยได้ทำความเข้าใจกัน ก่อนหน้านี้ผมเคย
ได้ให้พ่อกับแม่ท่านคุยกัน แต่ผลสรุปก็ออกมาจากปากพ่อว่า "ให้เป็นเรื่องราวของพ่อ"
"ลูกมีหน้าที่เรียนหนังสือ ให้จบ อย่าเอาเรื่องพ่อแม่ไปเกี่ยวข้อง"
ผมก็นึกในใจว่า ไม่ให้ผมไปเกียวได้ไงนั่นพ่อผมแม่ผมนะ แต่ก็จะพยายามตั้งใจเรียน ศึกษาให้จบปริญญาตรี
ไม่นึกว่ามันจะบานปลายขนาดนี้ครับ ผมเรียนอยู่อีกที่หนึ่งของบ้าน ข่าวคราวเลยไม่ค่อยได้ทราบ
เพราะญาติ ๆ ทางบ้านก็ไม่กล้าบอกผม พ่อกับแม่ก็ไม่กล้าบอก กลัวผมจะไม่มีกำลังใจจะเรียนหนังสือ
ประเด็นปัญหาที่ทะเลาะกัน คือ แม่สงสัยว่าพ่อผมมีภรรยาน้อย แต่ผมอยู่กับพ่อมานาน 100% พันเปอร์เซ็นต์ครับ
พ่อผมไม่มีภรรยาน้อยนั้นแน่นอน แต่แม่ก็คงไม่เชื่อ ทะเลาะกันได้สักพัก พ่อผมก็ไม่อยู่บ้านครับ ไปอยู่บ้านย่า
แม่ผมก็นอนที่บ้านคนเดียว หลัง ๆ มานี่ แม่ก็ไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้น ก็ไปอยู่กับยายต่อไป เหมือนกับแตกขาดสลายไปเลย
ผมไม่ทราบความจริงว่ามันเป็นอย่างไร ผมรู้สึกทุกข์ใจที่ทำไมพ่อแม่ผมต้องทะเละกันขนาดนี้
มันเป็นเวรกรรมอะไรของผมหรือเปล่า ผมอยากให้พ่อแม่รักกันเหมือนเดิม ผมเคยร้องไห้และบอกว่า ผมอยากให้กลับมาเหมือนเดิมนะ
แต่เหมือนพ่อจะบอกกับผมว่า มันเดินสวนทางกันแล้ว คงยากเสียเหลือเกิน ผมก็เพิ่งทราบข่าวเหมือนกันว่าแม่
มีการเล่นไสยศาสตร์ทำให้พ่อกับมาหาแม่เหมือนเดิม พ่อผมก็เหมือนจะรู้ตัว เลยทำความสะอาดบ้าน เอาของนั้นออก
ผมกลับไปบ้านแล้วผมจะทำอย่างไรดีเหรอครับ ปัญหานี้ผมอยากแก้ให้หายขาด ผมไม่อยากให้พ่อแม่ผมสร้างกรรมต่อกัน
ถ้าเวรกรรมมันจะมา ผมยอมที่จะให้ลงมาที่ผมคนเดียว ถ้ามันเป็นมรดกกรรมล้วน ๆ น้องสาวผมก็อย่าไปยุ่งเกี่ยว
ผมควรจะทำใจไหม ถ้าผมกลับบ้านไปรอบนี้แล้วแก้ปัญหาไม่ได้ ผมเป็นลูกที่ดีหรือเปล่าครับ ผมพิมพ์ไปก็จะร้องไห้แล้ว
ปัจจุบันผมเรียน ผมก็เอาธรรมะเข้าช่วยทุกครั้ง แต่ครั้งนี้หนักมากเหมือนกันนะครับ คือ..เราพบเจอเสียเอง ใจมันรู้สึกทุกข์จังเลยครับ
ครูบาอาจารย์ก็สอนให้ยึดตามหลักความจริง แต่ผมเป็นลูก ผมอยากให้พ่อแม่กลับมาเหมือนเดิมมากครับ
ผมบอกให้แม่ทราบไปแล้วว่า แม่ผิดที่แม่เริ่มเล่นศาสตร์แบบนี้ มันไม่ใช่ถูกต้องเลย แต่แม่บอกว่าแม่รักพ่อมาก อยากให้กลับไป
ผมขอโทษครับ ที่เอาเรื่องส่วนตัวมาบ่นให้ฟัง (ขอโทษจริง ๆ ครับ)
ผมรักพ่อกับแม่มาก ...
ทุกข์ใจมากเลยครับ (ผมอยากจะร้องไห้)
ผมไม่ได้มีเจตนาจะเอาเรื่องภายในครอบครัวผม มานินทาเผยแพร่แก่บุคคลสาธารณทั่วไป
แต่ผมรู้สึกอึดอัดและทุกข์ใจพอสมควรครับ จะหาคนที่ปรึกษาที่พึ่ง เราก็ไม่รู้จะไปพูดกับใครดี
พ่อกับแม่ผมทะเลาะกันครับ ในตอนแรก ๆ ผมก็คิดว่าทะเลาะกันแบบทั่ว ๆ ไป
คือ งอนกันเล็กน้อย ๆ นิดหน่อย ๆ แต่ตั้งแต่ผมรู้เรื่องรู้ราวมาตอนนี้ ปรากฎว่า นานมากเลยครับ
ที่พ่อกับแม่ทะเลาะและไม่ค่อยได้คุย ไม่ค่อยได้ทำความเข้าใจกัน ก่อนหน้านี้ผมเคย
ได้ให้พ่อกับแม่ท่านคุยกัน แต่ผลสรุปก็ออกมาจากปากพ่อว่า "ให้เป็นเรื่องราวของพ่อ"
"ลูกมีหน้าที่เรียนหนังสือ ให้จบ อย่าเอาเรื่องพ่อแม่ไปเกี่ยวข้อง"
ผมก็นึกในใจว่า ไม่ให้ผมไปเกียวได้ไงนั่นพ่อผมแม่ผมนะ แต่ก็จะพยายามตั้งใจเรียน ศึกษาให้จบปริญญาตรี
ไม่นึกว่ามันจะบานปลายขนาดนี้ครับ ผมเรียนอยู่อีกที่หนึ่งของบ้าน ข่าวคราวเลยไม่ค่อยได้ทราบ
เพราะญาติ ๆ ทางบ้านก็ไม่กล้าบอกผม พ่อกับแม่ก็ไม่กล้าบอก กลัวผมจะไม่มีกำลังใจจะเรียนหนังสือ
ประเด็นปัญหาที่ทะเลาะกัน คือ แม่สงสัยว่าพ่อผมมีภรรยาน้อย แต่ผมอยู่กับพ่อมานาน 100% พันเปอร์เซ็นต์ครับ
พ่อผมไม่มีภรรยาน้อยนั้นแน่นอน แต่แม่ก็คงไม่เชื่อ ทะเลาะกันได้สักพัก พ่อผมก็ไม่อยู่บ้านครับ ไปอยู่บ้านย่า
แม่ผมก็นอนที่บ้านคนเดียว หลัง ๆ มานี่ แม่ก็ไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้น ก็ไปอยู่กับยายต่อไป เหมือนกับแตกขาดสลายไปเลย
ผมไม่ทราบความจริงว่ามันเป็นอย่างไร ผมรู้สึกทุกข์ใจที่ทำไมพ่อแม่ผมต้องทะเละกันขนาดนี้
มันเป็นเวรกรรมอะไรของผมหรือเปล่า ผมอยากให้พ่อแม่รักกันเหมือนเดิม ผมเคยร้องไห้และบอกว่า ผมอยากให้กลับมาเหมือนเดิมนะ
แต่เหมือนพ่อจะบอกกับผมว่า มันเดินสวนทางกันแล้ว คงยากเสียเหลือเกิน ผมก็เพิ่งทราบข่าวเหมือนกันว่าแม่
มีการเล่นไสยศาสตร์ทำให้พ่อกับมาหาแม่เหมือนเดิม พ่อผมก็เหมือนจะรู้ตัว เลยทำความสะอาดบ้าน เอาของนั้นออก
ผมกลับไปบ้านแล้วผมจะทำอย่างไรดีเหรอครับ ปัญหานี้ผมอยากแก้ให้หายขาด ผมไม่อยากให้พ่อแม่ผมสร้างกรรมต่อกัน
ถ้าเวรกรรมมันจะมา ผมยอมที่จะให้ลงมาที่ผมคนเดียว ถ้ามันเป็นมรดกกรรมล้วน ๆ น้องสาวผมก็อย่าไปยุ่งเกี่ยว
ผมควรจะทำใจไหม ถ้าผมกลับบ้านไปรอบนี้แล้วแก้ปัญหาไม่ได้ ผมเป็นลูกที่ดีหรือเปล่าครับ ผมพิมพ์ไปก็จะร้องไห้แล้ว
ปัจจุบันผมเรียน ผมก็เอาธรรมะเข้าช่วยทุกครั้ง แต่ครั้งนี้หนักมากเหมือนกันนะครับ คือ..เราพบเจอเสียเอง ใจมันรู้สึกทุกข์จังเลยครับ
ครูบาอาจารย์ก็สอนให้ยึดตามหลักความจริง แต่ผมเป็นลูก ผมอยากให้พ่อแม่กลับมาเหมือนเดิมมากครับ
ผมบอกให้แม่ทราบไปแล้วว่า แม่ผิดที่แม่เริ่มเล่นศาสตร์แบบนี้ มันไม่ใช่ถูกต้องเลย แต่แม่บอกว่าแม่รักพ่อมาก อยากให้กลับไป
ผมขอโทษครับ ที่เอาเรื่องส่วนตัวมาบ่นให้ฟัง (ขอโทษจริง ๆ ครับ)
ผมรักพ่อกับแม่มาก ...